Książki naukowe

W esejach Sochonia można dostrzec dużą troskę nie tylko oto, aby w pełni oddać rozumienie poezji. Jednym z najważniejszych celów jest tu dotarcie do niezdecydowanego, wątpiącego czytelnika i nakłonienie go do refleksji religijnej. Eseista działa bardzo subtelnie, nie chce na siłę ewangelizować. Nawet tytuł książki, można powiedzieć, jest neutralny światopoglądowo, zaprasza do poszukiwania, ale nie konkretyzuje, co ma być celem. Później dopiero okazuje się, że jest to zachęta do wejścia na drogę własnych duchowych eksploracji. Między interpretacje wierszy wplecione zostały odautorskie, kapłańskie rozmyślania, które pełnią funkcje delikatnego, wewnętrznego ukierunkowania odbiorcy. Mamy do czynienia z eseistycznym duszpasterstwem, z apriorycznie zawoalowaną formą rekolekcji dla sceptyków. To literackie duszpasterstwo ma szanse skutecznie dotrzeć do czytelników, którzy z definicji nie sięgają po tytuły stygmatyzowane duchowością. Być może będzie to jedno z trafnych rozwiązań hamujących postępującą laicyzację życia codziennego, a literacko-filozoficzny projekt ks. Sochonia, wyłożony teologiczną podszewką, przyniesie swoje owoce. Z pewnością, bowiem dobre ziarno zostało zasiane.
 
Tomasz Pyzik, Eseistyczne duszpasterstwo, „Topos” 2014 nr 3, s. 140-141
 

Prof. Janusz Maciejewski pisał o tej książce: To całość niezwykle ciekawa. Jej autor potrafi interesująco interpretować zjawiska znane, a także dostrzec (i uzasadnić ich wartość) twórców dotąd pomijanych przez krytykę, jak poetę Macieja Niemca. Szkice te – świetne także pod względem walorów pisarskich – ze wszech miar godne są uwagi. Stanowią ważny głos w dyskusji o współczesnej literaturze (zwłaszcza poezji), a także myśli estetycznej, filozoficznej, teologicznej.
 

Pełny tytuł: Spór o rozumienie świata. Monizujące ujęcia filozofii europejskiej. Studium historyczno- hermeneutyczne.

Całokształt tej niezwykle sumiennej, obszernej pracy ukazuje zasadnicze tendencje filozoficznej myśli interpretującej rzeczywistość, w której człowiek żyje i której jest częścią. Rozprawa pozwala zrozumieć współczesny stan kultury i zagrożenia człowieka. Jest napisana jasno, przejrzystym (na ile pozwalają na to interpretowane, nieraz mętne, wypowiedzi filozofów). W literaturze polskiej, a nawet światowej, rozprawa ta jest wybitnym osiągnięciem w dziedzinie rozumienia myśli filozoficznej. Jest niemal wzorcem dla filozoficznych studiów historyczno-hermeneutycznych, albowiem ujawnia głębokie rozumienie podstawowej problematyki filozoficznej. (…) Autor pokazał głęboką dojrzałość myśli, rozumienie filozofii, profesorską jasność wykładu i zdolność do syntezy

(Mieczysław A. Krąpiec, „CZŁOWIEK W KULTURZE” 2000 nr 13, s. 282)
 

Książka Bóg i język odsłania przed nami całą złożoność problematyki języka religijnego. Jej autor znany w kraju raczej jako historyk filozofii, zaś tematyka prezentowanej publikacji w tytule wskazuje na rozważania zamykające się w kręgu językowych zmagań związanych z doświadczeniem religijnym. Prezentowana praca kreśli ludzkie aporie nazywania Boga począwszy od greckiej starożytności aż po najnowsze czasy modernizmu i personalizm Jana Pawła II. W jej narracji przebija z jednej strony rzeczowość oraz intelektualny dystans autora wobec problemu, z drugiej – powściągliwość w wypowiadaniu się o rzeczach ważnych i doniosłych. Wypada zaznaczyć, iż w przypadku Sochonia mamy do czynienia z twórczością filozofa poszukującego, z autentyczną pasją badacza rozumienia i nazywania rzeczywistości, a omawiana publikacja w tak określonej perspektywie się mieści. I nawet jeśli jest to narracja niełatwa, to myślę, że warto wybrać się z Sochoniem w tę jakże pasjonującą wycieczkę naszego zmagania się z rzeczywistością mówienia o Bogu i aporii nazywania Niewyrażalnego.
 
Christoph Hoefler, W kręgu aporii nazywania Niewyrażalnego, „Kwartalnik Filozoficzny” 2005 zeszyt 2, s. 64-168